بررسی اثر افزودنی‏های ضد عریان شدگی و نوع مصالح سنگدانه‏ای بر مقاومت مخلوط‏های آسفالتی در برابر آسیب‏های رطوبتی (مطالعه موردی: استان اردبیل)

یکی از مشکلات عمده در روسازی به ویژه در مناطق مرطوب، پدیده عریان‌شدگی مخلوط­های آسفالتی است. در این تحقیق با تمرکز بر شناسایی نحوه  ایجاد پدیده عریان‌شدگی، عوامل دخیل در بروز این خرابی مورد شناسایی قرار گرفته و روش­های افزایش دوام آسفالت در برابر این خرابی مورد بررسی شده است. در این راستا از فیلر آهکی، آهک هیدراته و نانو مواد زایکوترم به‌عنوان مواد ضد عریان شدگی مناسب در مقادیر مختلف استفاده شده و مخلوط­های بهینه مقاوم در برابر پدیده عریان­شدگی تهیه شده­اند. همچنین با توجه به اینکه استان اردبیل تغییرات دمایی بیشتری را نسبت به مناطق معتدل تجربه می­کند، در این تحقیق این استان به عنوان مطالعه موردی انتخاب شده و مصالح سنگی از سه معادن A، B و C واقع در این منطقه تهیه و با استفاده از آزمایش ASTM C294 مورد ارزیابی قرار گرفتند. همچنین با استفاده از آزمایش­ کشش غیرمستقیم بر روی نمونه­های خشک و اشباع مخلوط آسفالتی و طبق استاندارد AASHTO T283پتانسیل عریان­شدگی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که مشخصات مصالح و نیز متنوع بودن مصالح در معادن رودخانه­ای بر عملکرد مخلوط­های آسفالتی در برابر رطوبت تاثیر دارد. همچنین طبق نتایج بدست آمده استفاده از 2 درصد آهک هیدراته، 4 درصد فیلر سنگ آهک، و یا 1/0 درصد وزن قیر از نانو مواد زایکوترم، مقاومت مخلوط آسفالتی مصالح سنگی A و C (مصالح سیلیسی) را در برابر عریان‌شدگی مخلوط آسفالتی به صورت قابل توجهی افزایش می‌دهد، درحالی‌که استفاده از افزودنیهای منتخب در مخلوط­های آسفالتی با مصالح سنگی B (مصالح آهکی) تاثیری در افزایش نسبت مقاومت TSR نمونه­های آسفالتی ندارد.